جان بلانکارد " از روی نیمکت برخاست

 لباس ارتشی اش را مرتب کرد

 

و به تماشای انبوه مردم که راه خود را از

میان ایستگاه بزرگ مرکزی پیش می گرفتند مشغول شد.

من برای عشق ورزیدن کمی دیر آمدم .

من پر از دردم غریبم سخت دلگیر آمدم

کاش باران می شدی یک لحظه بر این شوره زار. 

 کاش من هرگز نبودم از نگاهت شرمسار

بـه یـاد داشتـه بـاش: من نبایدچیزی باشم

که تومیخواهی،من راخودم ازخودم ساخته ام.

منی که من ازخودساخته ام،آمال من است.

تویی که توازمن میسازی آرزوهایت ویا

خانمی طوطی ای خرید اما روز بعد

. آن را به مغازه برگرداند

او به صاحب مغازه گفت

این پرنده صحبت نمی کند .